ਫੁੱਲ ਜਿਹੀ ਮਹਿਕ ਲੈ ਕੇ ਕੱਲ ਮਿਲੀ ਉਹ ਹਵਾ ਬਣਕੇ ।
ਕੈਦ ਮੈਨੂੰ ਕਰ ਗਈ ਤੁਰ ਗਈ ਉਹ ਸਜਾ ਬਣਕੇ ।
ਜੁਲਫਾਂ ਦੀ ਘਟਾ ਥੱਲੇ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਬਿਜਲੀ ਚਮਕੀ ,
ਦੌਰ ਵਧਾ ਗਈ ਖੂਨ ਦਾ ਤੱਕਣੀ ਉਹਦੀ ਨਸਾ ਬਣਕੇ ।
ਲਫ਼ਜ ਉਹਦੇ ਖੰਜਰ ਬਣ ਖੁਭੇ ਮੇਰੇ ਸ਼ੀਨੇ ਵਿੱਚ ,
ਦਿੱਲ ਦੀ ਜਦੋ ਗੱਲ ਆਖੀ ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਭੁਜਾ ਬਣਕੇ ।
ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਰਿਸਣ ਲੱਗੇ ਜ਼ਖਮ ਅੱਲੇ ਬਣ ਨਸੂਰ ,
ਮਿਲਦੀ ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਮਿਲਦੀ ਦਵਾ ਬਣਕੇ ।
ਖੁਸ਼ਬੂ ਉਸ ਦੇ ਬਦਨ ਦੀ ਜਦ ਮਿਲੀ ਮੇਰੇ ਸ਼ਾਹਾ ਵਿੱਚ ,
ਭਾਰੂ ਦਿੱਲ ਤੇ ਸੋਚ ਹੋ ਗਈ ਤੁਰ ਗਈ ਹਾਦਸਾ ਬਣਕੇ ।
ਇਹ ਵਕਤ ਦੀ ਸਾਜਸ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਕਸੂਰ ,
ਉਤਰ ਨਾ ਮੈ ਦੇ ਸਕਿਆ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਜਾ ਬਣਕੇ ।
ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਐ “ਸਿੱਧੂ ” ਤੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਭਰ ਝੂਰੇਗਾ ,
ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਆਈ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਥਾਂ ਕਜਾ ਬਣਕੇ।