ਸੁਣ ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਮਾਲੀ,
ਫੁੱਲ ਤੇਰੇ ਦਰ ਖੜੇ ਸਵਾਲੀ।
ਸੂਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਪਾਣੀ,
ਬਣ ਗਿਉਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਵਾਲੀ।
ਧੰਨ ਹੈ ਤੇਰਾ ਠੰਢਾ ਜਿਗਰਾ,
ਜਿਸ ਨੇ ਕੀਤੀ ਹੈ ਰਖਵਾਲੀ।
ਬਾਗੋ-ਬਾਗ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਤੇਰਾ,
ਵੇਖੀ ਜਦ ਫੁੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਲਾਲੀ।
ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਹੈ ਮਾਣ ਬਖ਼ਸ਼ਿਆ,
ਝੂੰਮ ਰਹੀ ਹੈ ਡ੍ਹਾਲੀ – ਡ੍ਹਾਲੀ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਕਿਰਤੀ ਬੰਦੇ,
ਹੋਏ ਅਮਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਜਿੰਦ ਘਾਲੀ।
“ਸੁਹਲ”ਫੁੱਲ ਨਾ ਮਿੱਧੇ ਜਾਵਣ,
ਭਰ ਦੇ ਸਭ ਦੀ ਝੋਲੀ ਖਾਲੀ।