ਗੁਜਰਾਤ ਉਸਾਰੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੀ ਧੀ ਹੀਰਲ ਬਣੀ ਆਈਏਐਸ ਅਫਸਰ

ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਗਲ ਨੂੰ ਸੱਚ ਕਰ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਇਕ ਉਸਾਰੀ ਮਜਦੂਰ ਦੀ ਧੀ ਨੇ ਜਿਹੜਾ 150 ਦਿਹਾੜੀ ਕਮਾਉਂਦਾ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਪਾਲਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਲੋਕਡਾਊਨ ਲਗਦੇ ਉਹ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਾਂਬਾਜ ਲੋਕ ਸੁਪਨੇ ਵੀ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਸਾਕਾਰ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਧਨਵਾਨ ਲੋਕ ਅਤੇ ਉਹਨਾ ਦੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਸੋਨੇ ਦਾ ਚਮਚ ਲੈ ਕੇ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਉਹਨਾ ਦੀ ਔਲਾਦ ਲੱਖਾ ਕਰੋੜਾਂ ਦਾ ਖਰਚਾ ਕਰ ਮੰਜਲ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਲੇਕਿਨ ਧਨ ਅਤੇ ਸਾਧਨਾ ਤੋਂ ਮੁਹਥਾਜ, ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਖਾਣ ਪੀਣ ਅਤੇ ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ ਵਰਗੀਆਂ ਆਮ ਸਹੂਲਤਾਂ ਲਈ ਦੋ ਚਾਰ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਅਤੇ ਉਹਨੀ ਔਲਾਦ ਜਦੋਂ ਉਸੇ ਮੰਜਿਲ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾ ਗਾਥਾ ਤਾਂ ਮਹਾਨ ਹੰਦੀ ਹੈ ਗਾਥਾ ਗਾਉਣੀ ਤਾਂ ਬਣਦੀ ਹੀ ਹੈ।

ਜੇ ਕਰ ਮੀਡੀਆ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਸੇ ਹੀ ਨਜਰ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ, ਲਿਖਦਾ, ਤੋਲਦਾ ਹੋਇਆ ਦੋ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਧਨਪਤੀਆਂ ਦੀ ਔਲਾਦ ਦੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਨੂੰ ਤੋਲਦੇ ਹੋਏ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮੀਡੀਆ ਵਾਲੇ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡੇ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਠੀਕ ਹੈ ਧਨਵਾਨ ਆਪਣੀ ਉਪਲਭਦੀ ਅਤੇ ਸ਼ੋਹਰਤ ਦੀ ਗਾਥਾ ਦੋ ਸ਼ੋਹਲੇ ਗਾਉਣ ਲਈ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਧਨ ਨਾਲ ਸਵਾਗਤ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਧਨ ਹਰ ਇਕ ਦੀ ਲੋੜ ਵੀ ਹੈ, ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਵੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਦੋ ਰਾਇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਧਨ ਕਮਾਉਣ ਦੀ ਵੀ ਹੱਦ ਹੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਵਿਚਾਰ ਸਭ ਦਾ ਆਪਣਾ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਸਮਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਯਾਦ ਰਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਮਾਨਵਤਾ ਅਤੇ ਇਨਸਾਫ ਕੁਦਰਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਰਦੀ ਆਈ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਵੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਹਰ ਅੱਛੇ ਅੱਛੇ ਬੁਰੇ ਕਰਮ ਦਾ ਕੁਦਰਤ ਉਸੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਮੋੜ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਸੰਤ ਮਹਾਤਮਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਆਏ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸੇ ਲਈ ਸੰਤ ਕਬੀਰ ਜੀ ਨੇ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸਬਰ ਸੰਤੋਖ ਦੀ ਗਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਸੀ,

“ਸਾਈ ਇਤਨਾ ਦੀਜੀਏ, ਜਿਸਮੇਂ ਕੁਟੁਮ ਸਮਾਏ।
ਮੈਂ ਵੀ ਭੂੱਖਾ ਨਾ ਰਹੂੰ, ਸਾਧੂ ਨਾ ਭੁੱਖਾ ਜਾਏ।

ਲੋਕ ਜੋ ਜਾਗਦੇ ਹੋਏ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਮੰਜਿਲ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਬੇਟੀ ਹੀਰਲ ਨੇ ਵੀ ਸੱਚ ਕਰ ਦਿਖਾਇਆ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਬਕੁਲਭਾਈ ਅਮਰੇਲੀ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਨਿਰਮਾਣ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵਜੋਂ ਸੂਰਤ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ ਜਿੱਥੇ ਹੀਰਲ ਅਤੇ ਦੋ ਭੈਣ-ਭਰਾਵਾਂ ਸਮੇਤ ਪੂਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। “ਹੀਰਲ, ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਧੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਕਲਾਸ ਵਨ ਅਫਸਰ ਬਣ ਗਈ ਹੈ, ”ਬਕੁਲਭਾਈ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਅਤੇ ਤਾਲਾਬੰਦੀ ਕਾਰਨ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਮੁੱਕ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਵਰਕੁੰਡਲਾ ਤਾਲੁਕਾ ਦੇ ਦਧੀਆ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੱਦੀ ਘਰ ਪਰਤਣਾ ਪਿਆ।

ਬਕੁਲਭਾਈ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਰੋਜ਼ਾਨਾ 150 ਰੁਪਏ ਕਮਾ ਲੈਂਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵੀ ਆਉਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਜੱਦੀ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਰਹੇ। “ਉਹ (ਹੀਰਲ) ਮੇਰੀ ਵਿੱਤੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ‘ਤੇ ਪੈਸਾ ਖਰਚ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ,” ਮਾਣ ਵਾਲੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ। ਹੀਰਲ ਨੇ ਸੂਰਤ ਅਤੇ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਮਾਧਿਅਮ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ 10ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ 90 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਅੰਕ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਸਨ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਕੂਲ ਫੀਸਾਂ ਬਕਾਇਆ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦੀ ਮਾਰਕਸ਼ੀਟ ਰੱਖੀ ਗਈ ਸੀ। 12ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਇੰਸ, ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਉਸਨੇ ਕਾਮਰਸ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਸਮਤ ਉਸ ‘ਤੇ ਹੱਸ ਪਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਸਕਾਲਰਸ਼ਿਪ ਮਿਲੀ।

“ਮੈਂ UPSC ਲਈ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਮੁਢਲੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ ਕਿਉਂਕਿ ਯੋਗਤਾ ਪੇਪਰ ਗਣਿਤ ‘ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿਆਰੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਦੇਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ, ”ਹੀਰਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਯੂਪੀਐਸਸੀ ਲਈ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਕਲਪਿਕ ਵਿਸ਼ੇ ਵਜੋਂ ਚੁਣਿਆ ਹੈ। UPSC ਲਈ। ਉਸਨੇ ਅਕਤੂਬਰ 2019 ਵਿੱਚ ਘਫਸ਼ਛ ਪ੍ਰੀਲਿਮਜ਼ ਲਈਆਂ, ਪਰ ਕੋਵਿਡ ਨੇ ਮੇਨ ਵਿੱਚ ਦੇਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜੋ ਮਾਰਚ 2021 ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਇੰਟਰਵਿਊ ਅਗਸਤ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।

ਬਚਪਨ ਸੇ ਦੁਖੋਂ ਕਾ ਇਤਨਾ ਬੋਝ ਉਠਾਇਆ ਹੈ …… ਕੀ ਅਬ ਔਰ ਭੋਜ ਉਠਨੇ ਕੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ’ – (ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਇੰਨੀ ਕਠਿਨਾਈ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ, ਕਿ ਹੁਣ ਲੈਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ) ਇੱਕ ਸੰਵਾਦ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਇੱਕ 10ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੀ ਕੁੜੀ ਅਚੇਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਵਾਲਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣ ਲਈ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਬਲਾਕਬਸਟਰ ਫਿਲਮ, ਸੂਰਜਵੰਸ਼ਮ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ‘ਕੁਲੈਕਟਰ’ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੀਰਲ ਭੱਲਾ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਈਏਐਸ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਮਨ ਪੱਕਾ ਕਰ ਲਿਆ।

ਉਸਾਰੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਸਫਰ ਤਹਿ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਬਾਲਗ ਲੜਕੀ ਨੇ ਹਰ ਕਦਮ ‘ਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਉਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਨਾਬਾਲਗ ਲੜਕੀ ਨੇ ਇੱਟ ਨਾਲ ਇੱਟ ਖੜਕਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਮਰਪਣ ਉਦੋਂ ਸਫਲ ਹੋ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਪਿਛਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਉਸਨੇ ਗੁਜਰਾਤ ਪਬਲਿਕ ਸਰਵਿਸ ਕਮਿਸ਼ਨ(GPSC) ਦੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਪਾਸ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਡਿਪਟੀ ਕਲੈਕਟਰ ਵਜੋਂ ਆਪਣੀ ਨਿਯੁਕਤੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਹੀਰਲ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅੰਤਮ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗੁਆਇਆ – ਇੱਕ IAS ਅਧਿਕਾਰੀ ਬਣਨਾ। ਹੀਰਲ ਨੇ ਡਿਪਟੀ ਕਲੈਕਟਰ ਦਫ਼ਤਰ ਤੋਂ, ਉਸਨੇ ਆਈਏਐਸ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ।